ABD’deki Georgia State Üniversitesi Siyaset Bilimi Profesörü Jennifer Mccoy, kutuplaşmanın aşılmasında en önemli rolün kendisine değil, toplumun refahını ön planda tutabilen siyasetçilere düştüğünü belirterek, Türkiye’de muhalefeti bekleyen en büyük tehlikenin bu olduğunu vurguladı. seçimlerden sonra “vazgeçmektir”.
Türkiye değerli bir seçimi geride bırakırken, ülkedeki kutuplaşma da devam ediyor. Kutuplaşma sadece Türkiye’ye özgü değil, dünyanın farklı yerlerinde farklı geçmişlere ve koşullara sahip ülkelerde karşılaşılan ve son yıllarda siyaset bilimcilerin üzerinde çalıştığı bir olgudur.
McCoy, Avrupa ve Latin Amerika dahil olmak üzere farklı ülkelerdeki seçimleri ve siyasi süreçleri takip etmiş, kutuplaşma üzerine birçok kitap ve yayın yapmış, aynı zamanda eski ABD Başkanı Jimmy Carter’a danışmanlık yapmış bir kişidir.
Bahar aylarını araştırma amacıyla Türkiye’de geçiren McCoy, seçimleri gözlemledikten sonra DW Türkçe’nin Türkiye’deki kutuplaşmalara ilişkin sorularını yanıtladı.
DW: Bir süredir Türkiye’desiniz ve yakında ayrılıyorsunuz. Son seçimler birçok kişi tarafından Türkiye için bir “kader seçimi” olarak nitelendirildi. Sizce değeri neydi ve son seçimlerin Türkiye’deki demokrasi durumu açısından önemi nedir?
mccoy : Bence bunlar son derece değerli seçimlerdi. Çünkü 20 yılı aşkın süredir iktidarda olan tek bir partiden ve tek bir kişiden başka yöne gitme şansı buldu. Güçlü bir cumhurbaşkanı, gücünü kendi içinde yoğunlaştırabildiğinde ve nüfusun değerli bir bölümünün ve kilit müttefiklerinin takviyesini sürdürebildiğinde, ülke giderek o kişinin kaprislerine maruz kalıyor. Bu, örneğin, o liderin alışılmışın dışında ekonomik görüşlerinin getirdiği hızlı ekonomik bozulmada ve yüksek enflasyon ve uluslararası rezervlerin tükenmesi gibi alanlarda görülebilir.
Bu seçimler aynı zamanda muhalefet partilerinin demokrasi ve ekonomiyi yeniden inşa etmek için ortak bir platformda birleşmek için bugüne kadarki en değerli çabasını temsil etti. Muhalefet partilerinin başarısızlığı, hükümetin zaman içinde oluşturduğu zorlu engeller ile muhalefetin kararları ve ihmallerinin birleşiminden kaynaklanmıştır.
Seçim travması nasıl aşılır?
Bu resmi görüntülemek için lütfen JavaScript’i etkinleştirin ve HTML5 videoyu destekleyen bir web tarayıcısına geçmeyi düşünün
DW: Seçim sonuçlarına göre Türkiye şu anda iki kutba bölünmüş gibi görünüyor. Her iki tarafın da yakın oyları var. Ama muhalefetin kendi içinde daha çok bölündüğünü de gözlemliyoruz. Sizce seçim iktidar ve muhalefet açısından bize nasıl sonuçlar gösterdi?
– Her iki tarafta da heterojenlik ve çıkar farklılıkları var. Güç ittifakı, heterojen tabanının güçlendirilmesini sürdürmek için kaynakları kullanma avantajına sahiptir. Ancak Erdoğan’ın seçmen tabanını korumak için her zamankinden daha fazla radikal partilerle ittifak yapması gerektiğini de görebiliyoruz. AKP’ye verilen oylarda da düşüş ve ittifak içinde MHP’ye kayma gördük. Bu, bazı bölgelerde AKP yönetimine yönelik memnuniyetsizliği yansıtıyor.
Muhalefette birliği sağlamak daha zordur. Çünkü geniş bir ideolojik ve kültürel görüş yelpazesini temsil ediyorlar. Otoriter bir lidere meydan okumak için geniş bir koalisyon kurmaya çalışan diğer ülkelerde, ortak bir aday seçme, seçim tabanını düzenleme ve farklı kesimlerden güçlü destek alabilecek ortak bir platform içinde müzakere etme konusunda benzer zorluklar görüyoruz. İttifakı oluşturan Millet İttifakı ve Emek ve Özgürlük İttifakı aslında bu ikilemleri aşmak için yenilikçi stratejiler geliştirmede Macaristan, Polonya, Venezuela gibi birçok ülkeden daha ileri giderek Erdoğan’ı ikinci tura zorlamayı başardı. ilk kez.
DW: Türkiye’de uzun yıllardır bir kutuplaşma var. Bunu başka ülkelerde de görebiliriz. Peki kutuplaşmanın türleri ve tehlikeleri nelerdir? Bir ülke için olası sonuçlar neler olabilir?
– Demokrasiler için en tehlikeli kutuplaşma, toplumdaki bu iki farklı kutbun birbirini varoluşsal bir tehdit olarak görmesidir. Birbirlerine güvenmezler, bağlantı kopmuştur ve diğerleriyle aslında pek çok ilgi alanı paylaştıklarını gözden kaçırırlar. Ayrıca, demokratik ilkeler pahasına da olsa, kendilerini kendi yaşam tarzlarının koruyucusu olarak sunan liderleri desteklemeye daha isteklidirler. Ne yazık ki kutuplaştırıcı siyasetçiler, seçmeni bölmenin, güvensizlik yaratmanın, karşı tarafı yaşam biçimini veya milletin güvenliğini tehdit eden düşman gibi görmenin kazanan bir seçim stratejisi olduğunu biliyorlar.
DW: Peki toplumlar veya muhalefet partileri bu kutuplaşmayı nasıl aşabilir? Dünyada bunun üstesinden gelebilecek bir ülke var mı? Nasıl başardılar?
– Bu cins, şiddetli siyasi kutuplaşmanın üstesinden gelmek için her zaman son derece zordur. Çünkü biz siyaset bilimciler buna “yıkıcı kutuplaşma” diyoruz. Geçmişte Nazi dönemi diktatörlüğünü yaşayan Almanya ya da iç savaş yaşayan Amerika Birleşik Devletleri gibi bunu aşmayı başaran ülkeler var.
Kutuplaşmayı ortadan kaldırmak için her zaman tetikte olmak, demokratik yenilikler ve değişen demografik yapıya uyum sağlamak, geçmişteki çatışmalarda ve suiistimallerde farklı aktörlerin rollerini ve sorumluluklarını kabul etmek, halkın çıkarlarını her şeyin üzerinde tutmaya istekli cesur liderlere sahip olmak partilerinin veya bireylerin çıkarları, uzun vadeli yurttaşlık eğitimi ve seçmen ihtiyacı. ihtiyaç ve talepleri karşılanmalıdır.
DW: Kutuplaşmanın aşılmasında en büyük sorumluluk kimde? Politikacılar, toplum, aydınlar?
– Aslında toplumun her kesimine görev düşüyor; vatandaşlar, iş liderleri, kültürel başkanlar, dini başkanlar. Bu kümeler, politikacıların davranışlarını değiştirmelerini ve “karşı taraf” ile köprüler kurmalarını talep edebilir. Ama en büyük role sahip olan siyasi başkanlardır. Kutuplaşmanın oluşmasında ve dolayısıyla kutuplaşmanın aşılmasında da en büyük role sahipler. Ancak bu siyasetçiler için kendi kişisel çıkarlarını değil, toplumun düzenini gözetmek cesaret ve istek ister.
DW: Bazı akademisyenler Türkiye’deki mevcut rejimi “rekabetçi otoriter rejim” olarak tanımlıyor. Bu tanıma katılıyor musunuz? Türkiye’deki mevcut durumu nasıl tarif edebiliriz?
– “Rekabetçi otoriter rejim” terimine katılıyorum. Bu, toplumda pek çok otoriter unsurun olduğu anlamına gelir; ifade özgürlüğü, toplanma özgürlüğü üzerindeki kısıtlamalar, keyfi cezalar ve tutuklamalar gibi. Ancak haksız ve iktidara meyletmesine rağmen yine de seçimler yapılıyor.
DW English: Seçimlerden önce koşulların adil ve eşit olup olmadığı konusunda çok tartışıldı. Sonuçlarla birlikte bazı muhalefet seçmenleri “ne kadar uğraşırsak uğraşalım bu şartlar altında kazanamayız” diye düşünmeye başladı. Bu niyet muhalefet için bir risk midir? Kutuplaşmış ve güçlü ülkelerde muhalefeti bekleyen tehlikeler nelerdir?
– En büyük tehlike, muhalefet partilerinin ve onların seçmeninin kendilerinden vazgeçmesidir. Muhalefet partilerinin geçmiş performanslarını yansıtmaları ve bir sonraki yarış için neleri düzeltebileceklerini tartışmaları gerekiyor.
Bu düzeltmeler, liderlikte bir değişikliğin yanı sıra, yalnızca onları destekleyen seçmenlere değil, aynı zamanda hükümete hiç oy vermemiş ve hatta isteksizce oy vermiş olanlara da ulaşmak için daha büyük bir çaba anlamına gelebilir. Ama aynı zamanda başarılarını ve gerçek olan şeyleri kutlamalılar. Şimdi çalışma, ev ev, köy köy gezme, tüm seçmenlerle konuşma, onları dinleme ve bir sonraki seçime hazırlanma zamanı. Bir yıldan az bir süre sonra çok değerli yerel seçimler geliyor. Bu, muhalefete bir baht daha verir. Demokrasi kalıcıdır.
DW Türkçe’ye VPN ile nasıl erişebilirim?
